یبه قلم الهام زادمهر– بارها هشدار داده شده بود که پیش از ورود هر تکنولوژی ابتدا فرهنگ استفاده از آن آموزش داده شود چرا که می تواند همچون شمشیری دولبه عمل کند. حالا تکنولوژی به طور مرموزی در حال اثرگذاری مخرب در زندگی ایرانیان است. سبک زندگی ها چنان تحت تاثیر تکنولوژی قرار گرفته که بسیاری از جنبه های زندگی به طور مستقیم و غیرمستقیم تغییر یافته است.

گرچه نمی توان از موهبت های تکنولوژی چشم پوشی کرد اما از اثرات مخرب آن هم نمی توان غافل شد، به عنوان مثال تلفن هوشمند یک تکنولوژی با اثرگذاری مثبت و منفی فراوان، به گونه ای زندگی فردی انسان را دگرگون کرده است که در پاره ای از مواقع می توان گفت مثل یک قاتل خاموش عمل می کند. به جرات می توان گفت بیش از 90 درصد افرادی که از تلفن هوشمند استفاده می کنند بلافاصله پس از بیدار شدن از خواب و پیش از هر کاری ابتدا تلفن همراه خود را چک می کنند، همین کار موجب می شود اولین دوپامین در ابتدای روز در بدن فرد ترشح شود(همانطور که می دانید دوپامین هورمونی است که مهمترین نقش را در ایجاد لذت و پاداش دارد) و به این ترتیب مغز عادت می کند بدون انجام هیچ فعالیتی دوپامین مجانی دریافت کند، به دیگر سخن، بدون انجام هیچ کار فیزیکی و ذهنی در فرد رضایتمندی و خوشحالی ایجاد شده و موجب ترشح دوپامین در بدن می شود. با گشت و گذار در اینترنت و تلفن همراه میزان زیادی دوپامین کاذب در بدن تولید می شود بدین ترتیب مغز معتاد به دریافت دوپامین مجانی شده و انگیزه لازم برای انجام فعالیت ها و کارهایی که منجر به ترشح طبیعی این هورمون می شود نخواهد داشت. در نتیجه فرد از انجام هیچ کاری لذت نخواهد برد و دچار افسردگی خواهد شد. آسیب تلفن هوشمند به همین جا ختم نمی شود.

تلفن هوشمند و اینترنت موجب شده تا سطح مطالعه و کسب دانش به کمترین میزان ممکن تقلیل یابد و اکثر افراد به جای آنکه به خود زحمت دهند و با مطالعه در کتابها به تحقیق و پژوهش بپردازند به اندک خرده دانشی که به صورت مهندسی شده در اینترنت وجود دارد روی آورده تا به کمترین اطلاعات بسنده کنند که این خود موجب افت فعالیت مغز و در نهایت کاهش ضریب هوشی فرد خواهد شد. از دیگر اثرات زیان بار تلفن هوشمند کاهش تحرک فیزیکی در افراد است که این خود موجب بروز بیماری های مختلفی از جمله دیابت خواهد شد. گرچه نادیده گرفتن محاسن تکنولوژی های جدید امری محال است اما باید به این امر معترف بود که تکنولوژی های جدید در حال حرکت به سمتی است که معایب آن اثرگذاری بیشتری را حاصل آورده است.

لذا اگر فردی در استفاده از آن رفتاری افراطی داشته باشد از مضرات آن در امان نخواهد بود. در واقع می توان گفت تکنولوژی به مانند دارویی است که اگر به میزان و نحوه استفاده از آن توجهی نشود همانند زهری عمل می کند که تمام ابعاد زندگی فرد را دچار مشکل کرده و لطمات جبران ناپذیری را به شخص و جامعه وارد می آورد. گرچه این امر در مناطق مختلف جهان صادق است اما به نظر می رسد کشور ما بیش از سایر نقاط جهان به این درد مبتلا شده است چرا که سرانه مطالعه در ایران به کمترین میزان ممکن رسیده و متعاقب آن میانگین ضریب هوشی به 84 تقلیل یافته و این در مقایسه با ضریب هوشی 80 که برای یک فرد عقب مانده ذهنی تعریف می شود فاجعه بار است، همچنین میزان بیماریهایی که از بی تحرکی ناشی می شود در ایران به طرز عجیبی در حال افزایش است لذا باید فکری اساسی کرد تا این بلای خاموش و یا توطئه پنهان متوقف شود.