کیان آنلاین – ریحانه شریفی: سیاستمداران و سیاستگذاران در سراسر جهان یک دغدغه مشترک دارند: چگونه کشور‌های خود را ثروتمندتر کنند. مشکل اینجاست که اقتصاد جهانی در حال تغییر است، فناوری‌های سبز جدید در حال ظهور است و روابط تجاری شکننده‌اند. در کشور‌هایی که در حال حاضر ثروتمند هستند، دولت ها، پس از چندین دهه لفاظی درباره بازار آزاد، دوباره به شکلی عظیم به عرصه برگشته است. دولت‌ها صد‌ها میلیارد برای کمک به صنایع استراتژیک هزینه می‌کنند.
در این میان ایده‌های بسیاری از کشور‌های در حال توسعه برای رشد به طرز حیرت‌انگیزی جاه‌طلبانه است. اکونومیست در گزارشی به ظهور سه قدرت بزرگ اقتصادی اشاره کرده و گفته « هند و اندونزی امیدوارند ظرف ۲۵ سال آینده به کشور‌هایی با درآمد بالا تبدیل شوند و محمد بن سلمان ولیعهد عربستان سعودی نیز خواهان تنوع بخشیدن و توسعه اقتصاد خود به همان سرعت است.»
بر اساس گزارش اکونومیست، از بسیاری جهات، کشور‌های در حال توسعه تصمیم گرفته‌اند تا روی جهانی شدن سرمایه‌گذاری کنند. اندونزی خواهان نقش بیشتر در زنجیره تامین سبز است. این کشور به دنبال انجام هر کاری از استخراج و پالایش نیکل، تا ساخت وسایل نقلیه الکتریکی است. اندونزی می‌خواهد محصولات نهایی را به سایر نقاط جهان صادر کند. کشور‌های حاشیه خلیج فارس هم می‌خواهند به خانه‌های جذابی برای تجارت جهانی تبدیل شوند و راه را برای جریان‌های مهاجران، محموله‌های تجاری و پول نقد باز کنند. نارندرا مودی هند را به یک تولید کننده با فناوری پیشرفته تبدیل کرده که ریزتراشه‌ها و گوشی‌های هوشمند را تولید می‌کند.
بیشتر بخوانید:
اقتصاد جهانی در سال ۲۰۲۴ به کدام مسیر می‌رود؟
این یک تغییر خوشایند است. کمتر از ۵۰ سال پیش، هند امیدوار بود با دور شدن از اقتصاد جهانی، رشد خود را تضمین کند. معلوم شد که این رویکرد به طرز بدی شکست خورده است. برخی هنوز معتقدند که تقاضای داخلی هند می‌تواند رشد آن را افزایش دهد.
اما خدمت به بازار‌های خارجی نقشی حیاتی در توسعه دارد. این امر کشورها وادار به رقابت در بازار‌هایی کرده که دولت‌ها روی آن‌ها کنترل ندارند. مشتریان خارجی خواهان خدمات بهتری هستند.
با این وجود، استراتژی‌های توسعه امروزی، خطراتی هم دارد. در بسیاری از کشورها، دولت‌ها در معرض خطر انحراف اقتصاد به اسم توسعه آن هستند.
به گزارش کیان آنلاین سیاست صنعتی عربستان سعودی از قانون کاهش تورم آمریکا هم پرهزینه‌تر است. هند به منظور کمک به رشد صادرکنندگان به دنبال افزایش تعرفه برای تولیدکنندگان با فناوری پیشرفته است. شرط‌بندی همه‌‍جانبه اندونزی روی استخراج نیکل برای باتری، مخاطراتی برای این کشور خواهد داشت.
این رویه برای کشور‌های فقیرتر هم خطراتی دارد. کشور‌های در حال توسعه قبلاً هزینه‌های گزافی در پیروی از سبک توسعه دیگران پرداخته‌اند. اکثر سیاستگذاران آفریقایی دهه ۱۹۶۰ همان ایده‌هایی را داشتند که آسیای شرقی داشت و این قاره به سرعت رشد کرد، تا اینکه انتخاب‌های اشتباه بین سال‌های ۱۹۷۵ تا ۱۹۸۵ این قاره عقب انداخت. امروز آفریقا فقیرترین منطقه جهان است.
انتخاب برنده نیز سخت‌تر از ۶۰ سال پیش شده است. آن زمان انتخاب بین شکل تولید بود. نیروی کار ارزان و فراوان به کشور‌های فقیر برتری داده بود. تولید تنها بخشی بود که در آن کشور‌های فقیر مزیت رقابتی نسبت به کشور‌های ثروتمند داشتند اما امروزه کارخانه‌ها سرمایه‌برتر شده‌اند.
اگرچه تولید همچنان راهی برای افزایش بهره وری یک کشور است، اما مطمئن به مزیت نسبی یک کشور فقیر تبدیل نمی‌شود. این کار را برای سیاست گذارانی که سعی می‌کنند صنعت خوبی را برای شرط بندی پیدا کنند سخت‌تر کرده است.
در حال حاضر دولت نقش حیاتی در تأمین کالا‌های عمومی با سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌ها یا آموزش برای تقویت مهارت کارگران دارد. این ممکن است هنوز به نفع برخی از صنایع باشد. اما اگر اقتصاد‌ها باز بمانند، حداقل از مزایای تجارت آزاد برخوردار خواهند شد.
چشم انداز ۲۰۵۰ اقتصاد جهان
مخاطرات بالا هستند. جهان در حال توسعه، خانه بیش از ۶ میلیارد نفر و برخی از شکننده‌ترین دموکراسی‌ها است. رشد غلط، این نقاط جهان را برای مدت طولانی تری فقیر نگه می‌دارد. این فقط یک تراژدی انسانی نخواهد بود بلکه می‌تواند به عامل بی‌ثباتی سیاسی تبدیل شود. برای جلوگیری از چنین خطری، جهان در حال توسعه باید جسورتر باشد و در برابر میل به ساختن دیوار در اطراف خود مقاومت کند.
