رشد اقتصادی و سرعت پیشرفت در این حوزه به عنوان یکی از مولفه های قدرت در جهان مطرح است. رقابت در این زمینه به طور جدی در ابعاد مختلف در حال وقوع است. اما ایران به دلایل مختلفی چون تحریم، عدم امکان مراودات مالی با بانک های جهانی به دلیل نپذیرفتن FATF و همچنین سوءمدیریت ها در حوزه های مختلف سیاسی و اقتصادی و… در حال تجربه کردن روزهای تلخ و عقب ماندن از قافله رقابت اقتصادی در منطقه است.

اقتصاد ایران به مثابه بیماری نحیف و ضعیف از رقبای دیرینه ای چون ترکیه و عربستان که روزی تلاش می کردند خود را به حد و اندازه اقتصاد ایران برسانند عقب مانده، این رقبا و همینطور کشورهای دیگر منطقه با سرعتی خیره کننده در حال اوج گرفتن هستند.

در توضیح آنچه که در حال وقوع است، شاید بتوان گفت دولتمردان این کشورها به تحلیل درستی از ضرورت تلاش برای رشد و توسعه اقتصادی خود دست یافته اند اما ایران هنوز به این بلوغ فکری نرسیده است به همین جهت در حال واگذاری جایگاه خود به رقبا است.

در مثالی برای نشان دادن عدم بلوغ سیاسی و اقتصادی دولتمردان ایران نسبت به دیگران می توان به سفر شی جین پینگ رئیس جمهور چین به ایران و عربستان اشاره کرد. شی رئیس جمهور دومین دارنده اقتصاد بزرگ جهان پس از امضای برجام بلافاصله برای سفری 3 روزه به ایران آمد اما حسن روحانی به استقبال او نرفت و یک روز بعد عازم ایتالیا شد و به همین جهت سفر 3 روزه شی به یک روز تقلیل یافت، همچنین وی از امضای قراردادهای مد نظر چین به بهانه پیشنهادات احتمالی اروپا خودداری کرد.

پس از این سفر رفتار چین با ایران به میزان زیادی تغییر کرد و سرد شد. در مقابل عربستان استقبال بی نظیری از شی به عمل آورد و با فراهم آوردن شرایط برای سخنرانی وی در اجلاس سران عرب به شی این اطمینان را داد که شریکی قابل اعتماد برای او خواهد بود. سرمایه گذاری 29 میلیارد دلاری چین در عربستان و امضای 34 قرارداد از دستاوردهای قابل توجهی بود که عربستان از آن بهره مند شد.

از سوی دیگر طی دو سالی که سند 25 ساله ایران با چین به امضا رسیده، هنوز هیچ سرمایه گذاری قابل قبولی در ایران انجام نشده، اما چین دقیقا در همین برهه زمانی 60 میلیارد دلار در قطر سرمایه گذاری کرده است.

قطر بیشترین میزان برداشت گاز از میادین مشترک با ایران را دارد و این به دلیل سرمایه گذاری چشمگیر در حوزه استخراج از این میادین است. حال آنکه ایران به دلیل تحریم در جذب سرمایه گذار موفق نبوده و همین امر موجب شده حتی در حوزه تامین مصرف گاز داخل کشور با مشکلاتی مواجه شود و به همین جهت برای جلوگیری از قطع گاز خانگی مجبور به ایجاد محدودیت مصرف گاز در پتروشیمی ها به عنوان یکی از ارزآورترین صنایع شود.

حال آنکه ایران عنوان دومین دارنده ذخایر گازی جهان را یدک می کشد. پر واضح است با این رویه ای که دولتمردان در پیش گرفته اند نمی توان چشم انداز روشنی برای اقتصاد ایران متصور شد.